Ze moeten wel de volgorde aanhouden.
Ze moeten wel de volgorde aanhouden, zei mijn oudste zus tegen mij toen ik bij haar op bezoek kwam op het brabantse platteland. Aan de andere kant van de coniferen heg klonk een instemmend geknor. Wat is dat voor beest vroeg ik. Oh, dat is het varken van de buren, die is van de vrachtwagen gerold, had de buurman gezegd. Zo gaat dat hier, zei mijn zus, het blijft een streek van smokkelaars en de wet ontduiken. En mekaar de hand boven het hoofd houden.
Maar laten we het nog even over Ellie hebben, want daar hadden we het over, zei ze. Ik vind het zo’n raar idee, dat zij eerder gaat, als ik, daar kan ik maar niet aan wennen. En ze gaat zelfs eerder als onze vader, terwijl die al de negentig is gepasseerd. Ik vind het gewoon ook niet eerlijk. Het hoort gewoon niet. Je wist van alle zeven kinderen, dan is die jarig en dan wordt die jarig. En je noemde het ook regelmatig op voor jezelf als een soort rekenen. In de juiste volgorde. Dan wordt piet 50 en alie 51 en zo opbouwend tot truus. Je weet toch nog wel, dat onze moeder daar ook nog een speciale volgorde van had gemaakt. Als we ’s-Morgens zaten te ontbijten, dan kregen de oudste vier kinderen de kopjes met een oor en de jongste drie kinderen kregen de kopjes zonder oor. Dat maakte je plek duidelijk binnen het gezin. Maar nu gaat degene met het kopje zonder oor ineens voordringen. En is zij eerder daarboven, als ik. Dat moet onzelieveheer toch ook zien. Die kan dan toch zeggen zonder oor aan je kopje kom je hier nog niet binnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten