kerst 2006

KERSTVERHAAL 14-12-2006

2040

Het begon allemaal in mijn hoofd. Een niet nader aangeduide plaats, waarvan ik het spoor
bijster was geraakt. En misschien begon het ook wel veel eerder en heel ergens anders.
De omgekeerde flessen stroop, die op de tafel stonden en waarin de laatste druppels langzaam naar beneden lekten konden het mij niet vertellen.
Vaag begon er iets te dagen, de laatste beelden, die ik gezien had, prikkelden mijn brein of wat er nog voor doorging.
Ik lag onder een viaduct ergens ten zuidoosten van SEATTLE. En er waren anderen, sommigen leken wel wat op mij, tenminste diezelfde gelige kleur en een groene chip in hun rechteroor.
Als ik hun frekwentie aftastte, dan bleek dat zij via Alaska gekomen waren. Ze hadden zichzelf opgeblazen met helium via een incisie in de buikwand, die truc kende ik ook nog en de juiste straalstroom afgewacht. Vervolgens waren ze neergeploft bij SEATTLE.
Ze verwachtten er niets van, herinnerde ik mij totdat mijn frekwentie het begaf, dus ze zouden daar nog wel ronddwalen.
Maar waar was ik nu? Had ik gelopen? Was ik opgepakt door de MOONS, die iedereen probeerde op te pakken, die nog zaad in zich droeg, of was ik helemaal niet weggeweest, waren het dingen, die ik mij herinnerde, omdat ik het mij moest herinneren.
Want dat kwam ineens wel helder binnen, dat had ZIJ gezegd, je moet het je herinneren.
Het was alsof ik achter mijn eigen schaduw aanrende, die steeds langer werd.
ZIJ,ZIJ, IK ZAG EEN TEENSLIPPER, via haar voet ging ik omhoog, een voet, een been, een buik, borsten, maar dan hield het op. Er was geen gezicht. Of wilde ik het niet.
Was het hetzelfde toen ik de kist sloot en haar gezicht vergat?
Er kraakte iets buiten de ruimte, waar ik mij bevond. Ik richtte mij net op tijd op, want met donderend geraas viel een minaret dwars door het dak heen.
Door de klap kwam mijn bewustzijn ook weer op zijn plaats.
Ik zat vast in Betlehem, ik was gekidnapt door de kleinkinderen van HAMAS en van de Levi”’s, was ik weer de schlemiel net als mijn grootvader voor mij.
En mijn maten van het derde Dayan regiment hadden zojuist de moskee opgeblazen.
Mijn maten waarmee ik drie dagen terug nog dat spel met die MOONS op dvd had nagespeeld.
Het was 25 december, een goeie dag om verder te spelen.

Aad Tijssens